Nynorskordboka

1 personleg, med eigen objektform og genitivsform; brukt om person eller annan skapning av hokjønn (1) og om ting eller omgrep med namn av hokjønn (2) når desse er (rekna for) eller blir kjende i samanhengen: mor mi sa at ho skulle gjere detmor mi sa at ho skulle gjere det / der kjem Kari, ho springder kjem Kari, ho spring / eg spurde ho kva ho eigenleg meinteeg spurde ho kva ho eigenleg meinte / bikkja høyrdest sinna ut, men ho beit ikkje nokonbikkja høyrdest sinna ut, men ho beit ikkje nokon / brua var skrøpeleg, det var berre så vidt ho heldt ein mannbrua var skrøpeleg, det var berre så vidt ho heldt ein mann / framsyninga slutta som ho byrjaframsyninga slutta som ho byrja / han gav ho bokahan gav ho boka / gje henne pengane nogje henne pengane no // brukt etter ei setning for å ta opp att og utheve subjektet

jenta var snill, hojenta var snill, ho

: jenta var snill, hojenta var snill, ho // med eit etterfølgjande ledd som avgrensar innhaldet av pronomenet

ho var lærar, moraho var lærar, mora

: ho var lærar, moraho var lærar, mora // brukt rett etter eit trykksterkt substantiv for å ta opp att dette

veska, ho kan du bereveska, ho kan du bere

: veska, ho kan du bereveska, ho kan du bere // brukt føre kvinnenamn

ho Kariho Kari / ho morho mor

: ho Kariho Kari / ho morho mor

2 i genitiv: den hatten er hennarden hatten er hennar / mannen hennar Britmannen hennar Brit

3 brukt som peikande pronomen: ho med den gule genserenho med den gule genseren / ho er det!ho er det!