Nynorskordboka

1 personleg, brukt om person eller annan skapning av hankjønn (1) og om ting eller omgrep med namn av hankjønn (2) når desse er (rekna for) eller blir kjende i samanhengen:: far min sa at han skulle gjere detfar min sa at han skulle gjere det / der kjem Ola, han springder kjem Ola, han spring / eg spurde han kva han eigenleg meinteeg spurde han kva han eigenleg meinte / fanden har hestehov, og han haltarfanden har hestehov, og han haltar / ormen freste høgt, men han hogg ikkjeormen freste høgt, men han hogg ikkje / båten rulla, men han kantra ikkjebåten rulla, men han kantra ikkje // brukt etter ei setning for å ta opp att og utheve subjektet

guten var snill, hanguten var snill, han

: guten var snill, hanguten var snill, han // med eit etterfølgjande ledd som avgrensar innhaldet av pronomenet

han var småbrukar, farenhan var småbrukar, faren

: han var småbrukar, farenhan var småbrukar, faren // brukt rett etter eit trykksterkt substantiv for å ta opp att dette

kofferten, han kan du takofferten, han kan du ta

: kofferten, han kan du takofferten, han kan du ta // brukt føre mannsnamn

han Perhan Per / han farhan far

: han Perhan Per / han farhan far // i genitiv

den hatten er hansden hatten er hans / kona hans Gunnarkona hans Gunnar

: den hatten er hansden hatten er hans / kona hans Gunnarkona hans Gunnar // brukt som peikande pronomen

han med den blå genserenhan med den blå genseren / han er det!han er det!

: han med den blå genserenhan med den blå genseren / han er det!han er det!

2 brukt med tyding nær det ubundne pronomenet ein: han må nok passe seg i dag det er så glatthan må nok passe seg i dag det er så glatt

3 brukt med same tyding som det om luft- og vêrtilhøve: han regnar, er kald, blæshan regnar, er kald, blæs

4 i uttrykk